درباره شهربروجن

 بروجن دومین شهربزرگ استان چهارمحال و بختیاری است. این شهر در بخش مرکزی شهرستان واقع است. جمعیت این شهر بر اساس سرشماری سال1395 برابر با 57701 نفر بوده است

وجه تسمیه

 بروجن را از قدیم اوراجا یا اوراغان و اورجی می­گفتند که با گذشت زمان به اورجن و در نهایت بروجن تبدیل شده است که به معنی الهه آب می­باشد. البته نظرات متفاوتی درخصوص وجه تسمیه شهر وجود دارد، عده ای چنین اظهار نموده­اند که شهر اولیه در این محل به وسیله برج و باروهایی محصور بوده و به علت کثرت برج­های آن به نام بروجن یعنی دارنده برج­­های فراوان نامیده شده است و بنا بر قول دیگری ساکنین بروجن قبل از پیدایش به صورت هفت خانواده در محل اوره که یکی از دهات لردگان بوده زندگی می­کردند که از این مکان نموده و به مکان فعلی آمده و به نام اورجسته نامیده شدند و سپس به بروجن تغیر نام یافت.

تاریخچه

 برخی قدمت شهر بروجن را به ده هزار سال پیش می­دانند و معتقد هستند مردم شهر در درگیری دو قوم اکسیانا و بخادا (بختیاری کنونی) برج­های زیادی برای دفاع و دیده­بانی ساختند. در مورد تاریخچه شهر سند مکتوبی در دست نیست و تنها سنگ نوشته­ای از یک قبر در این شهرستان تاریخ 1004 قمری را نشان می­دهد که قدمت این شهر را می­توان بر اساس این سند مکتوب محاسبه کرد.

موقعیت جغرافیایی

 این شهر در دشتی به وسعت 580 کیلومتر مربع در جنوب شرقی­ استان قرار دارد. بروجن محل تلاقی راه­های ارتباطی سه شهر مهم کشور یعنی اصفهان، شیراز و اهواز می­باشد. فاصله این شهر تا اصفهان 100 کیلومتر و تا شیراز و اهواز 400 کیلومتر است.

زبان و نژاد

 اهالی بروجن به زبان فارسی، لری بختیاری و ترکی قشقایی صحبت می­کنند

آب و هوا

بروجن همواره به عنوان یکی از سردترین شهرهای کشور در گزارش­های هواشناسی شناخته می­شود. ارتفاع این شهرستان از سطح متوسط  دریا 2432 متر است و از لحاظ اقلیمی دارای تابستان معتدل و زمستان سرد می­باشد. دارای دو فصل خشک و نیمه مرطوب است. فصل خشک از خرداد تا شهریور ادامه دارد و فصل مرطوب آن از مهرماه آغاز و تا اردیبهشت ادامه دارد. بروجن یکی از مرتفع­ترین شهرهای کشور است که این خصیصه بروجن را از جهت محیط زیست حیوانی و گیاهی بسیار غنی و پرجاذبه نموده است.

 سوغات

 گیوه­های ملکی سوغات معروف بروجن است. رویه این گیوه­ها از کرباس اصل و کفه آن­ها از استخوان حیوانات و چوب ساخته شده است. این گیوه­ها در تابستان پا را خنک و در زمستان گرم نگه می­دارند. قدمت تولید این گیوه­ها به یکصد سال می­رسد و در بازارهای جهانی نیز ارانه می­شود. گز بلداجی، پولکی، نبات، کشک، قارا و گلیم را می­توان از سوغات این شهر دانست.